Met zeilen heeft het allemaal nog maar weinig te maken, maar échte zeilers zijn we misschien ook nooit geweest. Wij gebruiken onze zeilboot om vrij te leven en zo tussen de regels door te laveren. Maar nu lijken ze ons toch te achterhalen. Ron moet zijn paspoort verlengen en dat gaat niet als zwerver. Na bijna 7 jaar zonder vaste woon- en verblijfplaats, zonder (zorg)verzekeringen, ja vrijwel zonder bureaucratie is Kafka dus terug… En hoe!
Het begint zo’n jaar geleden als Ron googelt wat er nodig is voor de verlenging van zijn paspoort en stuit op een ‘Bewijs van legaal verblijf’. Voor wie nog gelooft in vrij verkeer van personen en goederen binnen de Europese Unie, STOP HIER met lezen!
Met zo’n bewijs, een verblijfsvergunning, toon je aan dat je legaal in Griekenland woont. Als EU-burger mag je namelijk niet langer dan 90 dagen in Griekenland verblijven zonder je te melden en te laten registreren. We spartelen nog wat tegen, want wonen willen we niet. Daar heb je een huis voor nodig en verzekeringen, belastingen, spullen, al die dingen waar we 7 jaar geleden afscheid van hebben genomen. Maar zonder paspoort verder is ons toch iets té avontuurlijk en dus zijn we snel uitgesparteld.
Er is ook nog een andere reden dan dat paspoort. De afgelopen winterperiode ben ik vrijwilligerswerk gaan doen in een hondenasiel in Karlovassi. Als ik de eerste keer daar ben, vertelt Christos in geuren en kleuren hoe hij er ooit door een zwaargewonde, doodsbange hond flink is gebeten. Als ik dit bij thuiskomst achteloos aan Ron vertel, vindt hij het geen goed idee om dit werk zonder zorgverzekering te gaan doen. En die hebben we dus niet meer. Dus ook daar moet iets aan gedaan worden.
Aangezien administratieve rompslomp in mijn takenpakket zit en ik net iets meer Grieks spreek dan Ron, bijt ik de spits af. Ik wandel in zo’n 3 kwartier omhoog naar het lokale politiebureau in Marathokampos, alwaar de dienstdoende agenten mij in het Grieks te woord staan. Als ik het Griekse woord voor ‘verblijfsvergunning’ mompel, dat ik op de heenweg heb ingestudeerd, kijken ze me begripvol aan en vragen me de volgende ochtend terug te komen voor de baas. Die gelukkig wel Engels spreekt en me een kort kruisverhoor afneemt. Ondanks zijn verbaasde blikken bij het noemen van ‘wonen op een boot’, ‘geen huis in Nederland’ en ‘geen werk’, lijkt hij geen probleem te zien in onze aanvraag. Op een briefje krabbelt hij in het Grieks wat daarvoor nodig is: adres, Griekse bankrekening, zorgverzekering en 4 pasfoto’s. ‘O ja’, voegt hij er nog snel aan toe: ‘en 50 cent voor een stempel…’ Hij moet er gelukkig zelf ook om lachen.
Opgelucht daal ik weer af naar ons huis beneden in de baai. Dit moet te doen zijn, denk ik, niet wetende wat mij nog te wachten staat. Achter het korte lijstje van oom agent schuilt namelijk een bureaucratisch doolhof, waarvan wij de omvang en complexiteit dan gelukkig nog niet kennen. Zalig zijn de onwetenden…
En zo vertrek ik op mijn volgende missie naar Karlovassi, een iets groter stadje aan de noordkust van Samos. De reis gaat met de schoolbus, die om 7:15 uur uit Ormos vertrekt. Voor 2 euro nog wat sta ik 40 minuten later in het centrum van dit stadje. Mijn eerste stop is, hoe kan het ook anders, het belastingkantoor. Stel je daar niets Nederlands bij voor, want het is slechts een rommelig kamertje in het gemeentehuis. De schoonmaakster kan me gelukkig vertellen op welke gesloten deur ik moet kloppen. De man die me helpt is geconcentreerd, maar vriendelijk. Terwijl hij strak naar zijn computerscherm blijft kijken, stelt hij zijn vragen. Vraag één: mijn naam. De eerste verwarring ontstaat. Voornaam of achternaam? Roepnaam of doopnamen? Dan de naam van mijn vader. De naam van mijn vader??? Ja, dat is standaard in Griekenland. Én van mijn moeder. Dezelfde verwarring doet zich voor en eerlijk gezegd ben ik niet helemaal zeker over de volledige namen van mijn ouders, laat staan de exacte spelling. Maar gelukkig zegt de computer ‘ja’ dus loop ik een half uurtje later opgelucht met mijn Griekse belastingnummer de deur weer uit. Mijn eerste missie van de dag is volbracht. Dat ging toch vrij soepel…
Goedgemutst stap ik vervolgens bij de Alfa Bank naar binnen, maar nog geen 5 minuten later sta ik een illusie armer weer buiten. De blik van de dame van de bank staat in mijn geheugen gegrift. Alsof ik haar een bord poep te eten voorschotel. Natuurlijk kan ik geen bankrekening krijgen zonder de juiste papieren. Ik mis een salarisopgaaf, een belastingaangifte en kan dus niet aantonen dat mijn geld wit is. Goedemorgen en niet tot ziens!
Door naar bank nummer 2, de Piraeus bank. Hier word ik iets vriendelijker de deur uitgewerkt. Stuurt u ons maar even een e-mail, dan zullen we ernaar kijken. Het komt me weinig bemoedigend over, dus op naar de laatste grote bank die in Karlovassi te vinden is, de National Bank of Greece.
De interieurs van bankgebouwen doen in niets aan Nederland denken en zeker deze laatste bank niet. Het doet eerder Sovjet stijl tachtiger jaren aan en de medewerkers zijn dito casual gekleed. Ik moet even wachten tot een Engels sprekende jongeman mij te woord kan staan. Hij lijkt het er zichtbaar moeilijk mee te hebben dat ik niet aan de regels voldoe. Hij probeert van alles, maar computer says ‘no’. Of ik dan met zijn manager wil praten, vraagt hij vriendelijk. Natuurlijk wil ik dat wel. Ze luistert aandachtig naar mijn verhaal. Ik leg uit dat we jarenlang gewerkt hebben in Nederland, een huis hebben gekocht, afbetaald en weer verkocht. En dat we daarom geld op de bank hebben staan. Of ik het verkoopcontract kan laten zien. En ja, dat vind ik nog ergens terug in de cloud. Beetje lang om in het Grieks te laten vertalen, constateren we samen. Ze lijkt desalniettemin overtuigd van mijn onschuld en wil me mijn bankrekening wel geven. Twee dagen krijg ik een telefoontje dat het hoofdkantoor ook akkoord is. Ik krijg een Griekse bankrekening. En ja, Ron mag ook komen.
Ron & Matty op reis 