Reisstress (9)

Nú kan er echt niks meer mis gaan, zou je zeggen… Het is al de zesde keer dat we vanuit Griekenland naar Nederland afreizen, dus alle mogelijke miskleunen zullen we inmiddels toch wel gehad hebben. Helaas blijkt dit op de vroege ochtend van onze dag van vertrek al direct niet te kloppen. Het is slecht weer, dus het Griekse internet wankelt en mijn online ticketreservering loopt op het moment suprême vast. Dat wordt wachten tot de Blue Star ferries klantenservice begint. Adem in, adem uit en neem nog een koffie.

Sterk verhaal

Sterke verhalen, wie houdt er nou niet van? Zeilers in elk geval wel. Maar soms worden de verhalen zó sterk dat niemand ze meer gelooft inclusief wij zelf. Zo’n sterk verhaal overkomt ons in Gythio. En natuurlijk zijn we zelf weer hoofdpersonages in dit bizarre avontuur.

Pylos perikelen (2)

Met haar lange, blonde haren en Australisch Engelse tongval doet ze niet direct Grieks aan. Toch ligt haar oorsprong in Griekenland en spreekt ze dus twee talen vloeiend. Spraakzaam is ze ook. Al snel zijn we volledig bijgepraat over de twee havens van Pylos. Zij is de baas in de betaalde stadshaven en de gratis, vervallen marina waar wij liggen, is ‘gekraakt’. Het verbaast haar dat we ons er überhaupt tussen hebben kunnen wurmen. En als er iets mis gaat, hoeven we er ook geen hulp te verwachten, voegt ze er nog onheilspellend aan toe. Pylos perikelen, ik schreef er een kleine vier jaar geleden ook al over, zijn er dus nog genoeg…

Fijne dag nog…

‘Are you ok?’, vraagt de man. Vlak voor ik de marina inloop, draait een oude Mercedes mijn richting op. De bestuurder heeft een pet en een mondmasker op. Ik herken hem niet, ook niet nadat hij zijn mondmasker afzet. ‘Mijn vrouw is de directeur van het gezondheidscentrum’, verklaart hij zich nader en doet een spuit in zijn bovenarm na. Ineens begint het me te dagen. Gisteren hebben we onze booster vaccinatie gekregen en blijkbaar heeft hij ons daar gezien.

Zeebenen

(For English click here) Na bijna vijf jaar op een kleine zeilboot heb ik nog steeds geen zeebenen. Die moet ik elk seizoen opnieuw trainen. Net als mijn zeemaag, zeelijf en zeehoofd. Het beste is om rustig op te bouwen. Op zee heet dat ‘inslingeren’. Onze opbouw is wat minder subtiel. Na vijf maanden in de beschutte haven van Mesolonghi varen we in drie dagtochten naar Kyparissia, in het zuidwesten van de Peloponesos. Met haperende techniek, de koudste Griekse winter sinds 30 jaar en de volgende voorspelde winterstorm als onze harde deadline.

Reisstress (8)

Kafka is er niks bij. Reizen van Nederland naar Griekenland met trein, veerboot en twee hondjes in Coronatijden is als een oneindige zoektocht in Europa’s duisterste bureaucratische krochten met een altijd onzeker blijvende uitkomst. PLF-formulieren, vaccinatiecertificaten, zelftesten, boekingsapps van vijf verschillende landen: wat nou één Europa? Een dagenlange zoektocht levert vooral veel stress op. Maar op maandag 10 januari is het dan toch écht tijd om te gaan. Terug naar Griekenland, naar onze boot, ons thuis.

Reisstress (7)

Morgen reizen we na vijf weken in Nederland terug naar Griekenland. Tijd dus om onze heenreis nog even te evalueren, die zich het best laat samenvatten als naar omstandigheden snel (48 uur), vrijwel slaaploos en ongelooflijk duur. Het is me een raadsel waarom wij voor onze duurzame manier van reizen met veerboot en trein een veelvoud moeten betalen van wat een vliegreis kost. Leergeld zit er ook bij. Een internationale treinreis met twee honden vraagt een uitgebreid vooronderzoek, zélfs met al onze eerdere ervaringen. Ik heb slechts de snelste route met veerboot en trein uitgezocht en ging er vanuit dat de rest zich vanzelf zou wijzen. Niets bleek minder waar…

Operatie muis

“Matty, er zit een muis…” Gelijk giert de adrenaline door m’n lijf. Het is zaterdagochtend acht uur. Ron is net uit bed en zet water op het vuur voor koffie. Snel wrijf ik de slaap uit m’n ogen. “Onder de trap bij de schakelkast en jij mag hem weghalen”. Tja, zo is de taakverdeling hier aan boord. Enge beesten, groot en klein, zijn mijn afdeling. Ik treuzel nog wat om moed te verzamelen en klauter dan uit ons bed in de voorpiek.

Dierendag

Voor de wat minder sociaal getalenteerden zoals wij is het een uitkomst: onze hondenbemanning. Terwijl wij net aangekomen in een nieuwe haven nog wat stuurs en onwenning om ons heen kijken, hebben zij allang weer nieuwe vrienden gemaakt. Honden of mensen, dat maakt ze niet uit. En zo komen wij ook nog eens aan een praatje.

Sonnet van de zee

Gnabben, gnabben, gnabben? Herwilderde taal?
Mijn taal kent geen woorden
Geen loze beloften en vage akkoorden
Doe effe normaal!

Mijn dadentaal is non-verbaal
Zij praat niet, maar doet
In eeuwige ritmes van eb en van vloed 
Ik besta alleen op wereldschaal

Ik ben de aarde
Geen aarde zonder zee
Ik draag al het leven in mij mee
Zonder mij heeft het geen waarde

AI-Zee? Een lerende taalmachien?
Daar kan ik echt niks mee
Als geesten uit de flessenpost van zee
Stuur ik jullie liever Ida en Katrien

Want jullie bedreigen mijn bestaan
Zeesnot bedekt mijn golven
Stranden onder dode dieren bedolven 
Orka's vallen zeiljachten aan

Ik heb het warm, steeds warmer,
Heb koorts en kook van woede
Een virus kan ons misschien voor nog meer ellende behoeden
Ben ik weer wat mensen armer

Maar de moordenaar ben jij
Vervuiling, overconsumptie, CO2
Het kan je toch niet schelen 

Je graaft je graf en staat er lachend bij,
Neemt onschuldige slachtoffers met je mee
Waarom kunnen jullie mij niet delen?