Reisstress (9)

Nú kan er echt niks meer mis gaan, zou je zeggen… Het is al de zesde keer dat we vanuit Griekenland naar Nederland afreizen, dus alle mogelijke miskleunen zullen we inmiddels toch wel gehad hebben. Helaas blijkt dit op de vroege ochtend van onze dag van vertrek al direct niet te kloppen. Het is slecht weer, dus het Griekse internet wankelt en mijn online ticketreservering loopt op het moment suprême vast. Dat wordt wachten tot de Blue Star ferries klantenservice begint. Adem in, adem uit en neem nog een koffie.

Gelukkig lost de vriendelijke telefonist mijn probleem snel op en ontvang ik via e-mail alsnog onze online tickets. Mark en Sonja, onze Zwitserse bootvrienden, zijn zo lief om ons om 10 uur met hun auto naar de haven in Karlovassi te brengen. Samen drinken we nog een koffie en nemen we tegen het middaguur afscheid voor zo’n zes weken. Daarna wachten we tot om half 2 onze ferry naar Piraeus vertrekt.

We nemen ons voor om dit keer én minder geld kwijt te zijn aan de reis én meer te slapen onderweg. Met het oog hierop willen we na aankomst in Piraeus overnachten in een goedkoop hotel. Ik heb via mail al contact gehad met hotel Delfini, waar we op een eerdere reis ook al overnacht hebben. Althans dat denk ik. want weer is niet alles wat het lijkt. Als de ferrie laat die avond aankomt en ons de ‘grotestadsdrukte’ inspuugt, is ons hotel volgens Google ineens veel verder weg dan in mijn herinnering. Ik snap er niks van en kan ook niet echt meer helder denken terwijl we ons met volle bepakking én twee honden tussen de kriskras langsscherende gele taxi’s doormanouvreren. Eén chauffeur ziet onze gestresste blikken en biedt een ritje aan voor maar €8. Dat lijkt ons geen geld om te ontsnappen uit deze hel en bovendien is hotel Delfini volgens hem heel dichtbij.

Maar als we ons na een inderdaad heel kort taxiritje melden bij de balie van het ons bekende hotel Delfini weten ze niks van onze e-mail en al snel komt de aap uit de mouw: er zijn twee hotels Delfini in Piraeus. Als ik de oude man achter de balie vriendelijk vraag of hij in zíjn hotel Delfini nog plek voor ons heeft, blijkt dit nog niet zo eenvoudig. We hebben volgens hem namelijk in het andere gereserveerd, hoe ik hem ook van het tegendeel probeer te overtuigen. Als hij van het andere hotel Delfini telefonisch verneemt dat we inderdaad niet op hun reserveringslijst staan, lijkt de weg vrij voor een snelle afhandeling. Maar dan wil hij nog weten wat we bij de concurrent zouden betalen. Eigenlijk is het meer een eis. En zo betalen we €45 voor een kamer die ons de vorige keer nog €30 per nacht kostte. Bovendien doen we er bijna geen oog dicht. Een groot deel van de nacht liggen we wakker van slaande deuren en andere herrie. En van onze eigen Sammie die luid blaffend aangeeft dat ‘ie al die vreemde geluiden niet vertrouwt. Zo zie je maar weer dat een goede nachtrust niet te koop is.

Lichtelijk geradbraakt verlaten we de volgende ochtend vroeg het hotel weer voor het meest gevreesde onderdeel van de reis: met trein en bus van Piraeus naar Patras. De laatste keer dat we dit deden, werden we bijna geweigerd en wilde de buschauffeur onze Jack daarna in het bagagevak onderin de bus stoppen. Nu verwijst de chauffeur ons weer naar die kant, maar als ik hem vertwijfeld vraag of hij onze honden onderin wil stoppen, kijkt hij me verbaasd en licht verontwaardigd aan. Natuurlijk niet, dat vak is alleen bestemd voor bagage. Hij parkeert ons met onze honden netjes in hun tassen achterin de bus. Er valt een last van mijn schouders. Het wordt een rustig ritje naar Patras.

Voor de overtocht met de ferry naar Ancona willen we een hut boeken waar ook de honden in mogen. Die zgn. petcabins zijn helaas allemaal volgeboekt. Op de ferry naar Bari zijn nog wel hutten beschikbaar, dus besluiten we die route te nemen. Erg duur, maar ook erg luxe. We douchen, lopen wat met de hondjes en slapen vervolgens de klok rond. Heerlijk uitgerust komen we de volgende ochtend in Italië aan.

Met de trein door Italië

Als we begin van de avond per trein in Bologna aankomen, is het wachten op de Nightjet. Deze nachttrein laat zich zo vlak voor vertrek niet meer reserveren en lijkt online ook volgeboekt. Van eerdere reizen weten we inmiddels dat dit meestal niet het geval is. We moeten wachten op de trein en de treinmanager vragen of we nog mee kunnen. Dus settelen we onszelf in een zowaar verwarmde wachtruimte tussen medereizigers en andere mensen die de warmte opzoeken. Achter een soort katheter staat een man in uniform die schijnbaar toezicht houdt op deze ruimte. Deze man, die waarschijnlijk als jongetje al natte dromen had van een carrière bij de politie, neemt zijn taak serieus. Een sjofel uitziende oude vrouw, die een beetje wegdommelt in haar stoel schopt hij zachtjes, maar onverbiddelijk tegen haar benen. Slapen lijkt hier niet toegestaan. Dan volgt er nog een politiecontrole van de ‘usual suspects’. Het gaat niet om treinkaartjes, maar om paspoorten, zo lijkt het. Wij worden ongemoeid gelaten.

Aangezien we hier zo’n 4 uur moeten wachten, hebben we ons met de hondjes lekker geïnstalleerd. Beetje eten, beetje drinken, spullen zoeken in de tassen etc. Tot vlak voor tienen de schoonmakers onder politiebegeleiding de ruimte binnenkomen. Allemaal wegwezen. En snel graag. Dat laatste valt niet mee. Ik probeer onze spullen zo snel mogelijk te verzamelen en oogcontact met meneer agent te vermijden. Als Ron hem vraagt om twee minuutjes is hij hoorbaar gepikeerd. En zo staan we toch weer twee uur buiten in de vrieskou te wachten. En te hopen dat de Nightjet ons meeneemt. Vijf minuten stopt ‘ie maar op dit station, dus we moeten zorgen dat we bij de goede wagon staan om de treinmanager te treffen. Vooraan zou dat moeten zijn, maar bij aankomst blijkt de trein uit twee delen te bestaan, dus rennen we met al onze bepakking over het perron zoekend naar de juiste wagon. De deuren sluiten alweer. Net op tijd zie ik een man in uniform bij de deur. Of we nog meekunnen? Ja! Snel springen we aan boord. Een zucht van verlichting. We zitten warm en kunnen straks slapen.

Maar dan is er goed nieuws en slecht nieuws. Het goede nieuws is dat we maar €28 hoeven te betalen, terwijl dat in ons geval voor een hele coupé vanwege de hondjes €188 zou moeten zijn. Het slechte nieuws is dat we nu een coupé moeten delen met een oudere vrouw, die samen met haar enorme hoeveelheid bagage al de halve coupé vult. Met de hondjes heeft ze gelukkig geen probleem. We zetten de hondentassen tussen haar en ons in en dan blijft er voor ons nog zo’n halve stoel elk over. Slapen blijft beperkt tot een paar uur onderuitgezakt in de stoel en geradbraakt wakker worden.

Net op tijd voor de volgende controle. Gelukkig voor ons niet voor de treinkaartjes, maar weer voor paspoorten. Hoezo open grenzen? Onze buurvrouw blijkt, niet geheel onverwacht, niet de Italiaanse oma, die op bezoek gaat bij haar kleinkinderen, maar een berooide Tsjechische vrouw op de terugreis naar haar thuisland. Ze is haar paspoort kwijt en ook al haar geld, zo vertelt ze. De douane kan ze nog wel een kopie van haar paspoort laten zien en zo komt ze weg met een preek en een berisping. Buiten zien we twee minder gelukkige jonge mensen afgevoerd worden.

Na een uur wachten rijden we weer door. Nu onze buurvrouw toch al door de mand is gevallen met haar Italiaanse oma verhaal, dikt ze haar trieste ‘berooide vrouw’ verhaal nog wat verder aan. Ze heeft al dagen niet gegeten en ze heeft ook geen cigaretten meer. Verwachtingsvol kijkt ze ons aan. Ik kijk niet terug. Maar wel een kaartje voor de Nightjet, denk ik wantrouwend. Als we in München allemaal uitstappen, parkeert ze haar spullen en trekt ze een nieuw pakje Camel uit haar jaszak. Mijn vertrouwen in de mensheid knapt er weer niet van op.

Een trieste grijze mist vergezelt ons op het laatste stuk van de reis door Duitsland en Nederland. De grauwe nevel trekt pas weer op als we die avond thuiskomen bij m’n schoonzus Vynna. Met dichtgeknepen oogjes en een glimlach van oor tot oor verwelkomt ze ons bij haar voordeur. We zijn weer thuis. Ons tweede thuis. Proost!

Thuis bij Vynna