Nog niet jarig

Het is bijna zover. Na drie weken voltijds aan de boot werken op de werf in Karlovassi  is het tijd voor ontspanning. Eindelijk geen ladder meer nodig om met twee honden de boot op te klimmen, afwaswater en nachtelijke plasjes af te voeren. Eindelijk geen met stof en chemicaliën bedekte boot meer. We drijven weer en ook nog in een idyllische ankerbaai met uitzicht op de Turkse kust. Waar kun je beter je verjaardag vieren dan hier?

Dierendag

Voor de wat minder sociaal getalenteerden zoals wij is het een uitkomst: onze hondenbemanning. Terwijl wij net aangekomen in een nieuwe haven nog wat stuurs en onwenning om ons heen kijken, hebben zij allang weer nieuwe vrienden gemaakt. Honden of mensen, dat maakt ze niet uit. En zo komen wij ook nog eens aan een praatje.

Tussen de regels door

‘Hoe spel je dat?’, vraagt de slecht Engels sprekende meneer van de havenpolitie als ik onze bootnaam ‘Coco’ noem. ‘Charley uuuuh… Otto’, stamel ik twee keer onzeker. Het internationale scheepvaart spellingsalfabet is wat weggezakt in mijn geheugen. ‘Oscar’ moest het natuurlijk zijn. Gelukkig krijgen we desalniettemin toestemming om te vertrekken uit de Rougas baai, net iets oostelijk van Vonitsa.

Op de werf

(For English click here) ‘No problem’, zegt de visser, maar ik betwijfel het ten zeerste als ik de grote witte Griekse herdershond met opgetrokken lippen en een opengesperde bek op ons af zie komen. Onze onbevreesd blaffende Sammie lijkt zijn eerste doelwit. Terwijl ik een dikke bamboestok met twee handen zo hoog mogelijk boven mijn hoofd hef, kijk ik recht in zijn bek. Hij deinst niet terug. Dan sla ik de stok met al mijn kracht op zijn kop. Hij breekt. Bamboe is niet sterk. Gelukkig druipt de hond toch af. Opgelucht, maar nog enigzins natrillend, stappen we de taverne in, waar we zojuist zijn uitgenodigd voor de restanten van de paasdis. Kalo Pascha (mooie Pasen)!

Van niks naar nergens

Als de weersvoorspelling dan eindelijk twee rustiger dagen aangeeft, zijn we er klaar voor. De voorraden zijn maximaal aangevuld, want we weten niet hoe lang het duurt voor we weer voorzieningen zoals stromend water en een winkel tegenkomen. Als we dubbel gereefd toch nog op topsnelheid de baai uitzeilen, vragen we ons af wat er van de ‘rustige’ weersvoorspelling uit gaat komen. Zodra we de beschutting van de baai achter ons laten, komen daar de hoge golven bij die nog doorstaan van twee weken harde wind. Het wordt een zware tocht. Met de golven zo goed als dwars op de boot wanen we ons geregeld in een wasmachine. Gelukkig zit de snelheid er wel goed in en pakken we vroeg in de middag een mooring op in de perfect beschutte oostelijke baai van het bijna onbewoonde eilandje Levitha.

Blauwe zone

Het blauw van de lucht gaat hier bijna naadloos over in het blauw van de zee, maar dat is niet wat ze bedoelen met ‘blauwe zone’. Die term verwijst naar een aantal gebieden op de wereld waar de mensen meetbaar langer leven en relatief veel honderdjarigen voorkomen. Het eiland Ikarias is er één van. Ik twijfel nog of ik zelf honderd wil worden, maar voor het geval dat, wil ik wel graag weten hoe ze dat nou eigenlijk doen.

Sammie van Samos

Onze Franse buurman Marcel verklaart ons voor gek en eerlijk gezegd twijfel ik zelf ook wel eens aan onze verstandelijke vermogens. Een kruising Jack Russell pup van zo’n 8 weken oud adopteren, gaat je immers niet in de koude kleren zitten. Sinds een week is het gedaan met de rust aan boord van Coco. En dat allemaal dankzij onze nieuwe matroos Sammie. Sammie van Samos.

Normaal

De Griekse taverna’s mogen weer open, wij mogen weer varen en langzaam maar zeker opent Griekenland haar grenzen weer voor toeristen. Terug naar normaal dus. Of toch niet helemaal?

Wezenloos

Misschien komt er oorlog met de Turken, fluistert de Griekse visser. We zitten te borrelen met onze buren, Ruud en Annette, en Yannis is ook aangeschoven. Soms vliegen er Turkse straaljagers over Samos. Soms zien we Griekse militairen. Erdogan heeft de grenzen geopend voor vluchtelingen, die naar Europa willen. De situatie rond de kampen op Lesbos en Chios escaleert vrijwel direct. Ook op Samos is het onrustig. Het is verboden om hier nog te varen. We zitten vast in wat een oorlogsgebied lijkt te zijn, maar we merken er hier weinig van. Soms een stille getuige op het strand: een verfomfaaid zwemvest. Leeg. Wezenloos.

Bang

Ik lig al een tijdje wakker. Nachtmerries verzieken mijn slaap. Ik heb het warm en lig te woelen. In mijn droom ben ik Captain Jack kwijt en loop ik eindeloos naar hem te roepen. Dan schrik ik wakker van een knal. Jack ook. Hij is bang en kruipt zo ver mogelijk onder ons bed weg. Ik heb een onbestemd voorgevoel. Het zou nu hard moeten waaien, maar in plaats daarvan is het bladstil. Met ingehouden adem lig ik in bed. Het is half drie ’s nachts. Ineens doorbreken de voorspelde storm en regen de onheilspellende stilte ervóór. Een snoeiharde valwind drukt Coco zo scheef dat haar stootrand met een klap over de stootwillen heen tegen de betonnen kade wordt gedrukt. In de kajuit vallen dingen om. ‘Ik ben bang’, zeg ik tegen Ron. ‘Ik ook’, zegt hij terug.