Op de werf

(For English click here) ‘No problem’, zegt de visser, maar ik betwijfel het ten zeerste als ik de grote witte Griekse herdershond met opgetrokken lippen en een opengesperde bek op ons af zie komen. Onze onbevreesd blaffende Sammie lijkt zijn eerste doelwit. Terwijl ik een dikke bamboestok met twee handen zo hoog mogelijk boven mijn hoofd hef, kijk ik recht in zijn bek. Hij deinst niet terug. Dan sla ik de stok met al mijn kracht op zijn kop. Hij breekt. Bamboe is niet sterk. Gelukkig druipt de hond toch af. Opgelucht, maar nog enigzins natrillend, stappen we de taverne in, waar we zojuist zijn uitgenodigd voor de restanten van de paasdis. Kalo Pascha (mooie Pasen)!

Als Ron er na een dag hard werken een paar koude biertjes gaat halen, mag hij direct aanschuiven. Eerst even zijn vrouw ophalen mag natuurlijk ook. Officieel is de horeca hier nog gesloten, maar deze taverne fungeert tevens als familiehuiskamer. ‘Met Pasen eten we lam’, vertelt de man des huizes en trots laat hij een foto zien van drie lammeren aan het spit. Eén lam per familie. Een maand geleden kocht hij ze, tien kilo elk, en nu wegen ze het dubbele. Lekker vet, goed voor de smaak, grijnst hij en neemt me mee naar de keuken achterin. Hij laat me het laatste gegrilde lam zien en snijdt een nog warm stuk vlees uit de buikholte. Het vet druipt eraf. De buitenkant is wat taaiige huid, maar het vlees zelf smelt op m’n tong.

Vertrek uit Koronisia

Na ruim zeven maanden in Koronisia, waarvan bijna een half jaar in lockdown gingen op maandag 26 april Coco’s trossen eindelijk los. We zijn als kinderen zo blij, al is het maar voor één tochtje: naar de werf Steel Design aan de overkant bij Vonitsa. Een slordige acht mijl varen. Toch doen we er bijna vier uur over. Dat is minder dan de helft van onze normale snelheid. De mosselbaard onder onze Coco remt blijkbaar nogal af.

Hondjes uitlaten met de bijboot

Zo blijft er niet heel veel tijd over om nog lekker voor anker te liggen in de prachtige Rougas baai. Maar genoeg om even te relaxen en met de hondjes naar de kant te roeien voor een sanitaire stop en een eerste verkenning van de werf. De eigenaar, Wolfgang, is nog nergens te bekennen. Als we allemaal weer terug op de boot zijn, staat hij ineens te fluiten. ‘Vijf minuutjes!’, roept hij. Het is zover. We gaan eruit!

Coco op de trailer

Als Ron onze Coco naar tevredenheid op de trailer heeft gemanoeuvreerd, moeten we van onze boot af. Met pijn in het hart stap ik in onze dingy en met z’n viertjes peddelen we het laatste stukje naar de kant. Wat er nu gaat komen, kost me altijd een extra jaar van m’n leven: het uit het water hijsen van onze boot, ons huis, haar hulpeloos in een paar rafelige, krakende banden zien hangen boven de keiige grond om vervolgens op een gammel onderstel gemanouvreerd te worden. Maar dit keer is het anders. Coco wordt op de trailer rustig uit het water gereden en staat een paar minuten later op een oerdegelijk onderstel tussen de andere boten op de werf. Diepe zucht en weer een levensjaar bespaard. Het werk kan beginnen.

Jack & Sammie op de steiger

De eerste dagen wacht Jack nog trouw op de dinghy terug. Hij staat op het steigertje, wurmt zijn kleine lijf voorzichtig het iets te hoge trapje af en staart doelloos in de verte. Mist hij zijn vrienden in Koronisia? Heeft hij nog niet door dat onze Coco niet meer in het water drijft? Langzaamaan komt hij er gelukkig achter dat deze plek ook niet verkeerd is. Net als wij.

Griekse ‘alpenweide’

Als we aankomen is alles lentegroen en kleuren ontelbare bloemen het alpenweideachtige landschap, dat net zo Oostenrijks aandoet als haar bewoners. Duits is hier de voertaal. Mezen nestelen in de holle giek van een zeilboot naast ons, een schildpad kruipt onder onze boot langs en de buurvrouw ziet een slangetje in het dan nog manshoge gras. Een kleine twee weken later kleuren de velden langzaam dofgroen en geel door het gestaag opwarmende zomerweer. Her en der wordt het hoge groen gesnoeid.

Bloeiende velden

Dagelijks arriveren intussen nieuwe bootbezitters om klusjes aan hun boot te komen doen. We genieten van een echte douche voor het eerst in meer dan een jaar tijd en komen erachter dat het wassen van je kleren in warm water toch echt een beter resultaat geeft dan in koud. We barbecueën samen met de andere bootbewoners. Het is gezellig en iedereen helpt elkaar. Onze hondjes hebben zich intussen helemaal aangepast aan het leven op het droge.

Primer aanbrengen

En we werken natuurlijk. Krabben, schuren, poetsen, gronden, plamuren en antifoulen van het onderwaterschip. De geplande week wordt zoals vaker twee weken. Niet eens omdat het zo tegenzit, maar omdat het hier fijn werken is. We maken optimaal gebruik van het feit dat we uit het water zijn en doen nog wat extra klusjes die alleen dan mogelijk zijn, zoals het controleren en onderhouden van de huiddoorvoeren en afsluiters.

Plamuren

De tijd vliegt als je het naar je zin hebt. Voor we het weten, liggen we alweer in het water. Zo soepel als we eruit gingen, zo soepel gaan we er ook weer in. Bijna drijven we weer. Een laatste check van alle theoretisch mogelijke lekkages en dan glijdt onze Coco het laatste stukje het water in. Motor in z’n achteruit en varen maar. Niet ver hoor. Even een klein rondje en dan snel het anker uit. We blijven nog een nachtje liggen. Gewoon, omdat het eindelijk weer kan. Gewoon, om te genieten van het gevoel van onze boot terug in het water. Gewoon, om nog even na te genieten van onze eerste reis sinds zeven maanden lockdown.

Coco voor anker