Vier jaar vrij

For English click here

Het is op een donderdag – inmiddels iets meer dan vier jaar geleden – dat ik voor het laatst de deur van mijn werkplek achter me dicht trek. Vrijdags dragen we ons lege huis over aan de nieuwe eigenaren. Diezelfde dag rijden we voor het laatst in onze volgepakte en ook reeds verkochte VW Polo naar Kollum. Het duurt drie dagen voor al onze laatste bezittingen eindelijk een plekje vinden in ons zeilende huis: een zeven meter lange Cornish Crabber. Het grote avontuur kan beginnen. Of eigenlijk is het al begonnen.

Laatste ochtend in een leeg huis

Sommigen noemen het stoer, moedig en een mooie stap. Ze zouden het zelf ook wel willen, maar iets houdt ze tegen. Ze volgen onze avonturen met enthousiasme.

Anderen vinden het egoïstisch en onverstandig. Waarom laten we onze familie en vrienden achter? Waarom geven we alles wat we hebben opgebouwd op voor een onzekere toekomst?

Ook andere ‘vertrekkers’ delen deze mening soms. Want vertrekken is leuk, maar je moet natuurlijk wel alle risico’s proberen uit te sluiten. Op z’n Hollands zeg maar. Alles verzekeren, doorsparen voor je pensioen, je huis aanhouden en een EHBO-kist mee die in een operatiekamer niet zou misstaan. Al zouden we dit willen, dan nog zou ons budget volstrekt ontoereikend zijn voor een dergelijke aanpak.

Wonen op een Cornish Crabber

Dus wij doen het op onze manier: met een kleine boot, een mager budget, onverzekerd en met weinig om op terug te vallen. Geen huis, geen werk en een jaarlijks krimpende oudedagsvoorziening. Eigenlijk zijn we gewoon zwervers geworden: uitgeschreven uit de Nederlandse basisregistratie, zonder vaste woon- of verblijfplaats, maar voorlopig nog wel met een gevulde bankrekening.

De bemanning bij de start

Ik heb me intussen nog nooit zo licht en vrij gevoeld. Ontsnapt uit een zelf geconstrueerde kooi van geld verdienen, ratrace en overconsumptie. Ontsnapt aan het juk van loonslaaf en hypotheekzuster. Met niets dan onszelf, ons bootje en wat schamele bezittingen het avontuur tegemoet.

Voor anker bij Atheras op Kefalonia

En avonturen hebben we gekregen. Als ik onze oude blogs teruglees, geniet ik na van de hoogtepunten: onze eerste palmbomen in het Franse Cherbourg, de prachtige natuur en het wildstromende water van de Engelse kanaaleilanden, een nachtelijke Italiaanse oversteek omringd door dolfijnen, de vele idyllische Griekse ankerbaaien, nieuwe vrienden en onze met twee hondjes uitgebreide bemanning. Over de tegenslagen, met als grootste dieptepunt het ziekbed en overlijden van mijn jongere broer Remco, heb ik het maar liever niet meer.

De bemanning na drie jaar varen

Maar hoe vrij zijn we nu werkelijk? Overal duiken ook weer grenzen op. Grenzen van landen, grenzen van de bureaucratie en natuurlijk de onverwachte grenzen van het nieuwe normaal. ‘Vrij? Niemand is vrij nu’, reageren de Griekse mannen die een praatje komen maken als we vertellen dat we nu al zeven maanden in Koronisia liggen. Voor elke beweging moeten we een SMS sturen. Na meer dan 500 van die berichtjes ben ik er maar mee opgehouden. Net als de meeste Grieken. Vanwege de lockdown is hier ook het varen verboden.

Eén uitzondering is echter mogelijk: als de boot voor onderhoud naar een werf moet. Voor onze Coco is dat moment na ruim twee jaar in het water wel aangebroken, dus ik trek de stoute schoenen aan en bel met de Port Police in Preveza. Zonder hun toestemming mogen we namelijk onze haven niet verlaten. Na veel doorverbinden staat een aardige dame mij in het Engels te woord. Op de achtergrond schreeuwt een man zijn commentaar in het Grieks. Ik stel me voor dat het haar baas is, die toch graag zelf de touwtjes in handen houdt. ‘Coco?’, is dat niet die boot waarover al een Grieks bemanningslid contact heeft gehad, informeert hij achterdochtig? Na veel heen en weer gepraat, overtuig ik hem ervan dat wij geen Grieks bemanningslid hebben en dat we al meer dan een half jaar in de haven van Koronisia liggen. Ik moet een e-mail sturen met alle mogelijke scheepsdocumenten in de bijlagen en tot onze grote vreugde krijgen we de dag erop al ‘permission for movement’, oftewel vrijheid voor een verplaatsing. Bewegingsvrijheid voor één dag en één tochtje. Het nieuwe vrij zeg maar. Dat toch nog steeds veel lichter en vrijer voelt dan ons oude niet zo vrije leven.

Zondagmiddag op het strand bij Koronisia

Want ondanks alle nieuwe grenzen, ben ik blij dat we verlost zijn van de oude. Blij dat we de stoute schoenen hebben aangetrokken en het roer radicaal om hebben gegooid. Vier jaar vrij. Vrij als een vogeltje.