Zeebenen

(For English click here) Na bijna vijf jaar op een kleine zeilboot heb ik nog steeds geen zeebenen. Die moet ik elk seizoen opnieuw trainen. Net als mijn zeemaag, zeelijf en zeehoofd. Het beste is om rustig op te bouwen. Op zee heet dat ‘inslingeren’. Onze opbouw is wat minder subtiel. Na vijf maanden in de beschutte haven van Mesolonghi varen we in drie dagtochten naar Kyparissia, in het zuidwesten van de Peloponesos. Met haperende techniek, de koudste Griekse winter sinds 30 jaar en de volgende voorspelde winterstorm als onze harde deadline.

Marina Mesolonghi

De eerste dag is het ergste. Een echte maandag zeg maar. Wat meer wind dan verwacht en hogere, rommelige golven. De motor hapert, vooral de eerste uren, en we weten niet waarom. Het roer heeft weinig uitslag, waarschijnlijk door aangroei die we hadden moeten verwijderen. Zelf ben ik de hele dag een beetje zeeziek. Misselijkheid is daarbij nog mijn minste probleem. Alhoewel ik bonensoep met worst en spek niet echt zou aanraden als bodem, houdt mijn zeemaag het netjes binnen. Het grootste probleem met zeeziekte is dat het in mijn zeehoofd gaat zitten. Ik neem me de hele dag obsessief voor onze boot in te ruilen voor een huis of een camper en heb moeite met helder en logisch denken. Mijn zeelijf functioneert ook belabberd. In mijn zeilpak, zwemvest en laarzen beweeg ik me als een Michelin mannetje over onze zwabberende boot en mijn fijne motoriek is er nog erger aan toe. Snel een mastworp leggen is ineens een hele uitdaging. ‘Focus Matty, focus’, praat ik op mezelf in. Voor de zoveelste keer vraag aan Ron hoe lang het nog duurt.

Ook de honden hebben nog geen zeebenen

Met hoge golven van achteren lopen we uiteindelijk de aan lager wal gelegen haven van Kyllini aan. Op aanwijzing van twee vissers bij de ingang proberen we de boot naar de eerste vrije plek direct achter het groene havenhoofd te manoeuvreren. Als we terug naar buiten varen om te keren, hoor ik ineens een bekend geluid. Een doffe boem. We tikken even de grond aan. De haveningang blijkt nog iets meer verzand dan we al gelezen hadden. We besluiten toch maar wat verderop aan te leggen. Ook dat gaat niet echt subtiel. Vanwege de haperende motor en een straffe hogerwal durft Ron het gas er niet al teveel af te halen. Eén van onze stootwillen haakt zich vervolgens vast in één van de grote, gele autobanden tegen de kade resulterend in een nogal plotselinge stop. Ik gebruik de voorwaartse energie van deze botsing om snel op de kant te springen met de midden- en voorlijn. Alhoewel ik met mijn Michelin mannetjes wankele zeelijf tussen verschillende obstakels blijf steken, weet ik de boot gelukkig toch vast te leggen. We zijn er. Dag één zit erop. Ik ben blij dat we zijn gegaan, zegt Ron. Ik ook, verzucht ik.

Ferry in de buitenhaven

Kyllini maakt op het eerste gezicht een doodse, verlaten indruk. Dan komen de eerste ferries aan in de buitenhaven. Snel lossen en weer laden, auto’s eraf en erop. Het is een drukte van jewelste. Rond 9 uur ’s avonds loopt onze binnenhaven ook ineens vol met voor Griekse begrippen grote vissersboten. We vragen ons verwijfeld af hoe we hier aan onze broodnodige nachtrust gaan komen. Maar zoals vaker in havens is het rond 10 uur ineens doodstil. Gelukkig maar. We hebben nog wat bij te slapen en de wekker staat alweer om 6 uur. Niet nodig, want rond half 4 vertrekken de vissers weer en lig ik ook wakker. Klaar voor dag twee. Als ik de boot klaarmaak, ga ik bijna onderuit. Op het voordek ligt een dikke laag ijs. Het is nog steeds winter in Griekenland.

Sammie op de uitkijk bij aanloop Katakolon

Onderweg verder zuid naar Katakolon ronden we drie kleine kapen en komen we uit de beschutting van het zuidelijkste Ionische eiland Zakynthos vandaan. Gelukkig werken wind en golven vandaag beter mee. Alleen vlak voor de laatste kaap bij Katakolon steekt een stevige middagbries op. We maken ons een beetje druk over het aanleggen, maar dat blijkt niet nodig. Als we vlakbij de kade zijn is het ineens nagenoeg windstil. De weergoden zijn ons goedgezind. We worden begroet door de Sloveense Tony, een oude bekende medezeiler. Zijn boot staat hier op de kant. We maken een praatje, maar houden het kort. Geen tijd voor een drinkgelag dit keer. We moeten door…

Zonsopkomst na vertrek uit Katakolon

Woensdag staat de wekker al om 5 uur. We willen nog eerder vertrekken om voor de middag in Kyparissia aan te komen en al te harde wind te vermijden. Ook deze dag zijn we er voor de wekker uit. Er rolt wat deining uit het oosten de haven binnen. De golven staan dwars op onze Coco, die zachtjes zijwaarts op en neer rolt. Erg irritant en als het toeneemt ook gevaarlijk, omdat we langszij tegen de kade aanliggen. Gelukkig is hier lokaal nog een zacht briesje de andere kant op, die onze Coco van de kade afhoudt. Koffie drinken, boot klaarmaken, hondjes uitlaten en wegwezen dus. Het is nog donker als we om 6 uur losgooien.

Het venijn zit dit keer gelukkig niet in de staart en de laatste loodjes zijn licht. Het is een heerlijk rustig tochtje en voor we het weten lopen we onze voorlopige eindstop Kyparissia aan. Moe maar voldaan. Eindelijk varen we weer. Laat de nieuwe avonturen maar komen. We zijn er helemaal klaar voor mét zeebenen, zeemaag, zeelijf en zeehoofd.