Familiebezoek

Van je familie moet je het hebben, zeggen ze. En omdat Ron bijna jarig is, en zestig wordt, komen ze op visite. Met z’n vieren maar liefst: z’n zus Moniek, haar twee dochters, Sophie en Cleo, en de vriend van Cleo, Otto. Het is een flitsbezoek: zaterdagochtend komen ze aan en zondagavond vliegen ze weer terug. Maar soms is er weinig tijd nodig om veel mee te maken.

Het begint zoals een familiebezoek hoort te beginnen. Zaterdagochtend arriveert iedereen bijtijds op onze Coco, die voor de gelegenheid in Preveza Marina ligt afgemeerd. Na met licht knikkende knietjes over de loopplank aan boord te zijn gekomen, gaan de mierzoete Griekse zandtaartjes erin als koek.

Sophie als eerste op de loopplank

Hun nacht was kort en hun reis begon al vroeg. Daarna is het tijd voor kadootjes, waarvan een groot deel bestaat uit door ons zelf bestelde reserveonderdelen en klusmaterialen.

Ron, Otto, Cleo en Sophie

Het echte kado zijn zwemhandjes voor Ron. Hiermee zou hij zich nog sneller door het water moeten kunnen bewegen, d.w.z. tegen de tijd dat dit een temperatuur van minimaal zo’n 27 graden heeft bereikt. Daarna wandelen we in het warme zonnetje naar het strand. Beetje zwemmen, beetje eten, beetje drinken, beetje proeven aan het zware Mediterrane bootleven zeg maar. Én veel bijpraten natuurlijk en genieten van alle gezelligheid.

Wandelen langs het strand

Lunch aan het water

Bij het koffiebarretje

Zondagochtend zijn Ron en ik al vroeg aan de wandel met Captain Jack. De familie slaapt wat uit in het hotel en ontbijt op het dakterras. We ontmoeten elkaar weer langs de kade. Het is warm en rustig weer. Een stukje varen zou óók leuk zijn. En Lefkas ligt op onze route. We stellen het voor en iedereen heeft er zin in. Dan moeten we wel een beetje voortmaken. Snel betalen bij de Marina, bagage ophalen in het hotel, boot vaarklaar maken en dan ‘hup’ de trossen los. Althans, dat is de bedoeling. Maar iéts gaat er mis met de mooringlijn. De schroef maakt een vreemd geluid en we liggen vast. Vast aan onze eigen mooringlijn in onze eigen schroef. Ron probeert de lijn met de pikhaak los te krijgen, maar tevergeefs. ‘Ik vrees dat er íemand het water in moet’, zegt hij. Het is direct duidelijk dat hij met ‘iemand’ niet op zichzelf doelt. Véél te koud nog, dat water. Eigenlijk bedoelt hij dat ik erin moet, maar tot ieders verbazing meldt zijn zus zich direct spontaan als vrijwilligster. Voordat iemand er nog maar op kan reageren, trekt ze haar kleren al uit en duikt het water in. Grote verbaasde ogen kijken haar en elkaar aan. Binnen twee minuten bevrijdt ze ons van de lijn in de schroef en kan onze reis naar Lefkas alsnog beginnen. Een heroïsch optreden, waarover nog lang gesproken zal worden.

Zo zie je maar weer: van je familie moet je het hebben, ook op de boot. Twee uur later komen we veilig aan op Lefkas en hebben nog een gezellige middag. En zo werd een flitsbezoek ook nog eens een heel flitsend bezoek.