Terug in Gaeta

Op 14 april laten we de boot achter in Gaeta. We gaan terug naar Nederland, omdat het heel slecht gaat met mijn broer Remco. Eigenlijk gaat het al anderhalf jaar heel slecht met hem sinds hij eind augustus 2016 uit Jakarta is teruggekomen met longkanker.

Het lijkt er vaak op dat het einde in zicht is, maar steeds vecht hij zich er weer uit. Hij haalt de kerst, oud en nieuw, zijn verjaardag eind maart en Pasen. Als we elkaar in april voor het eerst sinds kerst weer zien, is hij zienderogen achteruit gegaan. Toch zijn er nog steeds momenten waarop hij ineens verrassend veel energie heeft, al duren deze momenten steeds korter. De balans tussen pijn en ellende enerzijds en de mooie momenten anderzijds is heel scheef. Maar voor hem is het genoeg. Voor een uurtje plezier heeft hij uren pijn en ellende over. Tot het einde van de maand. Dan slaat ook voor hem de balans om en kiest hij voor palliatieve sedatie. Anderhalve dag later, op 2 mei, sterft hij voor onze ogen. 49 Jaar oud en midden in het leven. Hij laat zijn jonge kinderen en zijn vrouw achter. Het voelt zo oneerlijk.

“Life goes on”, zegt hij tot zijn laatste dag. En hij heeft natuurlijk gelijk. Alleen voelt het heel anders als het eenmaal zover is. Het leven lijkt juist stil te staan en helemaal niet door te gaan. Ook nu we weer terug zijn op onze boot in Gaeta. Het voelt wel weer als thuis, maar ik weet niet meer precies wat ik hier kom doen. Mijn broertje is er niet meer. Geen dagelijkse chatsessies meer. Het is stil. Heel stil.