In ons favoriete visrestaurant Santa Monica in Viareggio waarschuwt Michelle, de eigenaar, ons al: vanaf Rome ben je in het zuiden van Italië en daar gaat het er anders aan toe dan hier in het noorden. Uit alles blijkt dat hij niet doelt op positieve veranderingen. Hij mompelt nog iets over werken en niet werken en zegt dat we moeten oppassen. Dat probeerden we toch al, maar stiekem bekruipt ons het gevoel dat we dat misschien nog iets meer moeten gaan doen.
Hoe verder je van huis komt, hoe anders de dingen er aan toe gaan. Voordat we van Ostia naar Nettuno varen, bel ik de jachthaven op om onze komst aan te kondigen. Alles is prima en of we voor we de haven binnen varen ons nog even willen melden via marifoonkanaal 9. Zo gezegd, zo gedaan. We melden ons één keer, twee keer, drie keer. De Control Tower blijft echter stil. We twijfelen waar we aan zullen leggen. Volgens de Almanak moet dat aan de steiger bij de Control Tower. Op de steiger er tegenover zijn echter twee mannen bezig op grote catamarans voor de verhuur. We mogen wel aan de andere kant van hun steiger komen liggen. Tussen jachten van twee tot zes keer ons formaat parkeren we onze Crabber langszij tegen de betonnen steiger. Deze steiger wordt beheerd door Vittorio, de man van de catamarans. We moeten dus ook aan hem betalen en niet aan het havenkantoor. Hoe lang we willen blijven, vraagt hij. Een of twee dagen kost niets. Als we langer willen blijven kost het €25 per dag. “Voor deze boot, in april?” flap ik er spontaan uit. Vittorio kijkt diep beledigd. Dat is immers de normale prijs. Oké dan, een week voor €100. En als we door omstandigheden een maand moeten blijven €250 voor een maand. Prijsvorming in het zuiden van Italië; het is even wennen. We besluiten dat het wel goed zal komen. Veel keuze hebben we ook niet. Uiteindelijk blijven we 10 nachten liggen.
In die tijd doen we van alles wat. We wandelen over het strand naar Anzio, sluiten voor Ron een Italiaans telefoonabonnement af met de hulp van de Italiaans sprekende Zweed Kalle, Ron klust aan de elektriciteit en ik werk aan deze website. Als we een dag van tevoren bij Vitorrio aankondigen dat we vertrekken, weten we eigenlijk niet wat we precies gaan afrekenen. Gezien de eerder genoemde bedragen gokken we op zo’n €100. Bovendien hebben we inmiddels bij het havenkantoor gezien dat de prijs voor onze boot daar €15 per nacht bedraagt. De hele dag laat Vittorio zich niet zien. ’s Avonds bel ik hem op om te vragen hoe we de betaling zullen gaan doen. Hoe laat we vertrekken, vraagt hij. Negen uur vindt hij erg vroeg, dus we komen overeen dat hij om half tien komt afrekenen. “For you special price” roept hij vrolijk, “€150”. Ik reageer minder vrolijk en geef aan dat we op zo’n €100 hadden gerekend en waarom. Vittorio reageert wederom diep beledigd. Dan hoeft het voor hem helemaal niet meer. We kunnen gaan. dan hoeft ‘ie ook niet vroeg op te staan. “I didn’t mean to offend you”, stamel ik nog wat. “No, I didn’t offend him”. Ik moet het maar als een cadeautje zien. Dan hoeft hij ook niet naar de haven te komen zo vroeg op de dag.
De volgende ochtend vertrekken we zonder te betalen. Op één van de catamarans laten we het toegangskaartje voor de toiletten achter met daarop twee kleine flesjes drank als teken van onze dankbaarheid. Het is inmiddels de tweede keer dat we een dikke week voor niks in een Italiaanse haven hebben gelegen. Wat ons betreft is die creatieve prijsvorming dus zo slecht nog niet.
Ron & Matty op reis 