Reisstress

Als je altijd onderweg bent, is reizen gesneden koek, toch? Maar onderweg zijn met een Cornish Crabber is toch echt iets anders dan in één dag met bus, trein en vliegtuig van Preveza naar Nederland reizen. Lang voor de dag van vertrek begint het al. Reisstress! Vooral bij mij dan. Ron heeft er geen last van, zegt hij. Hij is alleen wat nukkiger.

Een paar weken van te voren probeer ik uit te zoeken wat de regels zijn voor het vervoeren van een hond van Nederland naar Griekenland. De Nederlandse bureaucratie laat zich weer van haar beste kant zien. De ambassade gaat erover, maar geeft geen direct antwoord op vragen. Ze verwijst naar twee websites, waaronder die van de Nederlandse Voedsel en Waren Autoriteit (NVWA). Maar die informatie roept op haar beurt ook weer vragen op. Die alleen door een deskundige beantwoord kunnen worden, aldus de NVWA, en dat kan even duren. De stoom komt me de oren alweer uit. Hoe moeilijk kan het zijn??? Uiteindelijk besluiten we om alles te doen wat eventueel verplicht zou kúnnen zijn. Voor zover ons bekend dan. Dus naast de gebruikelijke chip, paspoort en vaccinaties ook nog een gezondheidsverklaring van de dierenarts én een extra ontwormkuur. Een beetje terrorist brengt sneller een bomgordel aan boord van een vliegtuig dan wij een Jack Russel.

Het weekend voor vertrek loopt de spanning aan boord verder op en zakt de sfeer verder in. Onze aanpak van de reisvoorbereiding verschilt nogal. Ik maak me druk en Ron niet, want alles komt vanzelf goed, zegt hij. Volgens hem verhul ik met mijn structopathische aanpak een chaotische persoonlijkheid. Ik maak me zorgen om van alles. Het meeste over de lange reis met Captain Jack en dan vooral de vliegreis. Jack moet officieel de hele vliegreis in een afgesloten hondenreistas onder de stoel voor ons blijven zitten. Onze hoop is gevestigd op de empathische vermogens van de Transavia stewardessen.

De boot ligt intussen volledig overhoop en buiten is het gaan regenen. Onze ruimte is dus beperkt tot binnen en dat is best krap voor 2 personen, 1 Jack Russell, 1 rolkoffer, 1 grote en 1 kleine rugzak, 1 handtas en 1 reistas voor de hond.

Als zondagmiddag alles dan toch eindelijk gepakt en geregeld is, klaren het weer én ons humeur weer op. We gaan uit eten en slapen daarna als een roos. Maandagochtend lopen we goedgemutst met al onze spullen in ruim een half uur naar het busstation. Wijs geworden na het gesjouw van de vorige keer hebben nu we veel minder spullen gepakt, dus dat gaat prima. De buschauffeur is niet heel blij met Jack, maar als hij maar in de tas blijft, is het goed. Niet dat we hem verstaan, maar hij gebaart druk naar zijn stoelbekleding en onze hondenreistas. In zes uur tijd rijden we naar het busstation van Athene met één korte tussenstop. No stress.

Ron en Jack in de bus naar Athene

Dan nog ruim een uur in een andere bus naar het vliegveld. Hier maakt zich al helemaal niemand druk om een hondje, behalve onze buurvrouw die hem heel vies aankijkt.

Maar zoals vaker zit het venijn in de staart. Als we na een paar uur wachten eindelijk aan boord kunnen, moet Jack toch echt in de tas. We lopen naar de vliegtuigtrap toe. Door het oorverdovende geluid van de gierende straalmotoren raakt Jack volslagen in paniek. Nee, hij moet er echt in voordat we de trap op mogen. Maar dat lukt niet. Als we als laatste nog buiten staan, komt een vriendelijke stewardess ons helpen. Ik sta inmiddels met de tranen in mijn ogen. Vooruit, dan mogen we het toch in het halletje van het vliegtuig proberen. En z’n koppie mag buiten de tas blijven ook. En behalve bij het stijgen en landen hoeft de tas ook niet onder de stoel. Gelukkig. Het lijkt goed te komen. We hebben ook een extra stoel gekregen, want het vliegtuig zit toch niet vol. Jack zit in zijn tas op de stoel tussen ons in. Hij kalmeert langzaamaan weer wat. En dan schalt er ineens een stem door de intercom: “Welkom aan boord, dames en heren”. Jack heeft iets met omroep stemmen. Dat hadden we in de vliegveldhal ook al gemerkt. Hij schrikt zich rot en werkt zich met volle kracht uit de reistas. Met veel moeite krijgen we hem er weer in. Maar als ik hem eerst even op mijn schoot laat kalmeren, hebben we de eerste reprimande al te pakken. De bazin van de vriendelijke stewardess blijkt iets minder empathisch. Jack trilt als een rietje. Met tranen van woede en verdriet probeer ik uit te leggen wat er aan de hand is. Maar nee, zegt ze, dat hebben ‘we’ niet afgesproken. Dat kan zo echt niet. En zo kunnen we ook echt niet terugreizen. En zo gaat het de hele vliegreis door. Hoe we ons best ook doen om de situatie niet te laten escaleren, het pakt toch steeds verkeerd uit. Voordat we gaan landen, komt de vriendelijke stewardess ons vast ‘voorbereiden’, zoals ze dat noemt. Over 10 minuten moet Jack weer onder de stoel. Dus we zetten zijn tas vast op de stoel tussen ons in, zodat we hem er straks snel onder kunnen zetten. Ineens staat de bazin weer briesend naast ons. “Maar mevrouw, dit hadden ‘we’ niet afgesproken”. M’n mond valt open van verbazing en ik kijk haar vragend aan. Wat is er nu weer niet goed? “Die tas mag absoluut niet op de stoel. Dat wist u, want dat hadden ‘we’ duidelijk afgesproken!” De man voor ons doet nog een duit in het zakje door te melden dat hij dat ook heeft gehoord. Ze meldt ons ook nog dat we zo een volgende keer ook echt niet met Transavia kunnen reizen. Dan moet hij maar in het ruim.

Een volgende keer? Een volgende keer? Er komt helemaal geen volgende keer! We nemen de trein wel.