Feest met een randje

Het is 27 januari. Ik ben jarig. We liggen weer in het prachtige Koronisia samen met onze vrienden van de Frya. Vandaag is het sinds lange tijd weer eens een zonovergoten dag en de eerste tekenen van lente lijken zichtbaar. Alle ingrediënten zijn aanwezig voor wat een onvergetelijke verjaardag belooft te worden.

Als we in alle vroegte wakker worden, fluistert Ron in m’n oor: zet jij even koffie, dan kan ik met Auwert ‘stiekem’ de vlaggetjes ophangen? Tuurlijk joh. Vanuit ons bed in de voorpunt hoor je een kat nog over het dek lopen, laat staan twee volwassen kerels. Als ze klaar zijn, ziet Janna er met alle seinvlaggen van de Frya feestelijk uit tegen de achtergrond van een helblauwe hemel. Dikke zoenen van Ron, Auwert en Alida. Mijn verjaardag is officieel begonnen.

Na de koffie op onze eigen boten drinken we met z’n vieren ook nog Griekse koffie bij Michael in de taverne. Ik krijg een grote fles ketjap manis cadeau van Alida en Auwert en ben er dolblij mee, want in Griekenland kun je dat vrijwel nergens kopen. Nog een cadeautje van Alida: ik mag haar wasmachine vandaag weer gebruiken. Het mag dan wel mijn verjaardag zijn, maar het is de enige droge dag tussen dagen met regen door, dus we doen allebei de was.

Janna feestelijk versierd met seinvlaggen

Intussen probeert Ron de snelgroeiende aangroei van het onderwaterschip van de Frya en de Janna te schrobben. Het is een heerlijke dag om buiten bezig te zijn. Ik loop nog een rondje langs het strand met Jack. Als alle klusjes erop zitten, zoeken we bijtijds het terras op en drinken bier en wijn in het warme zonnetje. Het is de eerste keer dat ik de pijn voel: er mist iemand. Niet dat mijn broer er bij geweest zou zijn als ‘ie nog geleefd had, maar hij zou gebeld hebben. Of beter gezegd: hij zou gebeld kunnen hebben. Of het vergeten zijn en een dag te laat bellen. Nu weet ik zeker dat hij niet belt. Niet vandaag, niet morgen, nooit meer.

Als de zon buiten achter de wolken ondergaat, verplaatst het feest zich naar binnen. We drinken en kletsen verder en worden vergezeld door de Duitse Klaus en Heike, die een week in Koronisia op vakantie zijn. Ik ben er met mijn hoofd niet helemaal bij. Als aan het einde van de middag mijn schoonzus Vynna belt, moet ik lachen en huilen tegelijk. Ik vertel haar dat ik Remco mis, mijn broer, haar man. En hoe gelukkig ik ben dat ze belt. Mijn overgebleven familie. Benji, hun zoontje van vier, wil ‘kijken’, dus we schakelen over op een videocall. ‘Waar is oom ‘Rom’ is het eerste dat hij vraagt. Ron straalt. Ik ook als ik hem aan iedereen laat zien. Ik lach weer. En als ik even later de telefoon weer ophang, stromen de tranen. Ik voel me overrompeld door verdriet, gemis en eenzaamheid. Het schijnt bij zulke dagen te horen, maar voor mij komt het als een volslagen verrassing. Een arm om me heen, een kus op mijn hoofd, troostende woorden. Het feestmaal kan beginnen. Lamsbout met okra. En vanilletaart toe.

Feestmaal in Michael’s taverne

Het smaakt weer overheerlijk. En daarna wordt er gedanst. Matty ook! Ja, want Matty is jarig tenslotte. Maar dansen van vreugde zit er even niet in bij mij. Ik lach wel weer, maar een beetje als een boer met kiespijn. Auwert kijkt me begripvol aan. Hij snapt het wel. Gelukkig maar.

Sirtaki in Michael’s taverne

Terwijl Ron en ik bijtijds naar huis gaan, gaat het feest in de taverne nog even door. We lopen met Jack nog een rondje over de pikdonkere havenmuur en praten wat na. Over geluk en verdriet en hoe dicht dat soms bij elkaar ligt. Het was inderdaad een onvergetelijke verjaardag. Met een randje.