Ze moeten eraf, standaardprocedure. De dierenopvang, waar we Jack begin oktober ophalen, zegt het. En ook de dierenarts in Argostoli, die later die dag zijn vaccinaties verzorgt. We zeggen ja. Natuurlijk. Want zo hoort het. Vanwege de vaccinaties moeten we er alleen nog drie weken mee wachten. Zodra we een maand later in Preveza aankomen, maken we dus een afspraak bij de dierenarts. Maar gelukkig voor Jack loopt alles weer anders dan gepland.
Lees verder De ballen van Jack
Af en toe waan je je hier eventjes op Schiermonnikoog. En dan heb ik het niet alleen over de Frya van Schier, die even verderop aan de steiger ligt. Het kwelderachtige gebied straalt een enorme schoonheid en rust uit en er scharrelen veel bijzondere vogels op de zandbanken. Er groeit zeekraal, inmiddels paars verkleurd, en lamsoor. De mensen zijn vriendelijk en de rust wordt slechts nu en dan verstoord door een blaf- en huilconcert van de straathonden of de knetterende ééncilindermotor van een vissersbootje.
Er was eens een eiland ver weg in de Ionische Zee. Het eiland heette Cefalonia en was prachtig groen en bergachtig. De zon scheen er altijd. Een paradijselijk eiland, maar er was één groot probleem: er woonden heel veel verlaten honden en katten in een overbevolkte opvang. Ze werden verzorgd door lieve mensen, maar verlangden toch heel erg naar een eigen thuis…
Wat de serveerster van Cozy Internet Café in Lixouri vrijdagmiddag nog voor onmogelijk hield, gebeurt toch: zaterdagavond wordt de nieuwe oliedrukschakelaar er al bezorgd. Als Ron onze biertjes gaat afrekenen, loopt hij de koerier zelf tegen het lijf. De volgende ochtend is de klus binnen vijf minuten geklaard en loopt de motor weer als nooit tevoren. We slaan nog wat extra drinkwater in en begin van de middag varen we naar de Marina van Argostoli om de verwachte eerste herfststorm daar af te wachten.
Na onze eerste en onrustige nacht in de haven van Lixouri besluiten we om er niet langer te blijven. Een groot deel van de nacht heeft de zeedeining ons wakker gehouden. We maken de boot klaar voor vertrek en starten de motor. De gebruikelijke “pieieieiep” bij het starten van de motor houdt er deze keer echter niet meer mee op. Probleempje met de oliedruk, zegt het rode lampje op het motorpaneel. Tot zover plan A. Ons verblijf in Lixouri is zojuist met onbepaalde tijd verlengd.
“Onze lieve Heer heeft vreemde kostgangers”, zeiden mijn ouders vroeger altijd. Als je wat langer in dezelfde haven blijft liggen, kom je erachter dat daar nog steeds niks van gelogen is. En dat ze zich juist op dit soort plekken lijken te verzamelen. Nou vallen wíj intussen wellicht ook in die categorie, maar zo zien wij dat zelf natuurlijk dan weer niet.
Vrijheid, geen baas, altijd mooi weer en azuurblauwe baaitjes: zomaar een paar voordelen van leven in het paradijs. Maar zoals alles in het leven kent ook het paradijs een keerzijde. “Het blijft behelpen”, zeggen wij dan altijd. Met een knipoog 😉
