Vertrouwen

Een ongeluk komt zelden alleen. Na onze perikelen met het hekanker in Kilada, breekt bij ons vertrek uit de ankerbaai van Vivari het boeganker spontaan van de ketting. Gelukkig gebeurt het pas als het anker helemaal binnen is. Zodra de stok van het anker op de boegspriet slaat, valt de verbindingswartel in onderdelen uit elkaar. Ik slaak een kreet van verbijstering en dank onze beschermengel, wie het ook mag zijn. Als dit eerder was gebeurd, waren we misschien met z’n allen slapend op de rotsen geëindigd.

De gebroken verbinding tussen anker en ketting

We zijn onderweg naar Paralia Astrous. De komende dagen wordt er harde wind verwacht en dit lijkt ons een goed beschutte haven. We moeten er alleen wel weer anker uit aanleggen. Met de perikelen in Kilada nog vers in ons geheugen voelt dat nu niet zo vertrouwd. We lopen samen de opties na en besluiten het toch te proberen, maar dan beter. Ditmaal laten we het hekanker verder van de kade zakken, houden het lint wat strakker en verzwaren het later met een extra gewicht dat we er met een touw aan laten zakken. Bijkomend voordeel is dat het ankerlint nu ook steiler naar beneden loopt en andere schepen er niet meer zo snel tegenaan varen. Ron controleert de boel en alhoewel hij het anker niet kan zien, zijn we er vrij zeker van goed te liggen. Het lint staat snaarstrak.

Ankercontrole

Een paar dagen lang waait de vlagerige wind hier flink door, maar ons anker geeft geen krimp. Dat lijkt dus wel goed te zitten. Maar de wind is niet ons grootste probleem. Elke dag loopt de haven leeg en weer vol met andere schepen, die met hun vaak slecht uitgevoerde ankermanouvres ook ons anker los kunnen trekken. Met de wind op de kont betekent dat dat we dan direct met de boeg op de betonnen kade komen te liggen. En er zitten héle slechte schippers tussen. Hoe groter het huurjacht, hoe groter de incompetentie, zo lijkt het. Als klapper op de vuurpijl komt er zelfs een megajacht naast ons aanleggen. Alhoewel een leek kan zien dat dit schip van zo’n 40 meter lang toch echt te groot is voor deze haven, proberen ze het toch.

Megajacht legt naast ons aan

Ook zij hebben last van de harde wind en er is veel motorgeweld voor nodig om hun jacht recht te houden. Coco wordt nu bijna van haar anker geslagen door de enorme turbulentie van het water. Ik laat de bemanning in ongecensureerd Nederlands weten wat ik hiervan vind. De eigenaar zegt ‘sorry’, maar lijkt zijn schouders erbij op te halen. Als ze net vastliggen, gooien ze alweer los. Inderdaad, het werkt niet, stellen zij nu ook vast. Een hoop drukte om niks. En zo gaat het een groot deel van de dag door. We durven pas met z’n drietjes van de boot af als alle boten binnen zijn en er weinig meer mis kan gaan. Dan wandelen we in de koelte van de avondschemering naar de resten van het kasteel en genieten van de rust en de mooie uitzichten.

Uitzicht vanaf het kasteel

Op de laatste ochtend probeert een Roemeens 50 voets huurjacht naast ons aan te leggen zonder ook maar enig idee te hebben hoe dit aan te pakken. De harde zijwind maakt dit nu voor hun eigenlijk een onmogelijke opdracht. Samen met de bemanning van onze buurboten staan we met samengeknepen billen toe te kijken. Uiteindelijk kiezen ze gelukkig eieren voor hun geld en leggen ergens langszij aan. Aan lager wal. Kan niet missen. Maar voor mij is het gestuntel van de Roemenen de druppel die de emmer doet overlopen. Ik wil hier weg. Ik vertrouw het hier niet meer. Halsoverkop vertrekken we.

‘Vertrouwen komt te voet en gaat te paard’, zoals het oud-Hollands gezegde luidt. Voor mij is het nu even op.