Rustig aan

Precies op tijd komen we met Janna aan bij de Corfu Yacht Yard, maar we zien niemand. Het is tien uur ’s ochtends, zoals afgesproken. Als ik de eigenaar opbel, zegt hij dat het een half uurtje later wordt. De man weet duidelijk hoe hij de verwachtingen van ons Noorderlingen héél voorzichtig bij moet stellen naar de Zuidelijke werkelijkheid.

Waar we dan zijn, vraagt hij ook nog. Ik snap zijn vraag niet. We liggen recht voor zijn werf en zien de hijskraan staan. Het enige dat ik niet begrijp is hoe ook dieper stekende zeiljachten via dit hooguit anderhalve meter diepe vissershaventje zijn werf kunnen bereiken.

Het vissershaventje bij Corfu Yacht Yard

Dan ziet Ron iemand zwaaien. Het blijkt later de eigenaar te zijn. We liggen aan de verkeerde kant van de werf. We varen het haventje weer uit en draaien om de werf heen naar de goede kant. Het blijkt nog iets langer uit te lopen. Er gaan eerst twee schepen het water in en dan wij eruit. De eigenaar gebaart naar de zon en wij lachen. Het is inderdaad een prachtige dag. ‘Σιγά σιγά (Siga siga)’, zeg ik in mijn beste Grieks, wat zoiets betekent als ‘rustig aan’ en hij lacht terug. We leggen Janna met de punt naar de kade aan een mooringlijn en wachten.

Wachten bij Corfu Yacht Yard

Zo kunnen we prachtig observeren hoe het hier in z’n werk gaat en dat is toch heel anders dan we in Nederland gewend waren. Op een grote bok op rails rolt het zeiljacht Wild Indigo, dat voor ons aan de beurt is, het water in. Later zien we dat dit gebeurt met een enorme lier, die verderop in een huisje op de werf staat.

Tewaterlating van het jacht voor ons

Twee mannen van de werf staan op steigerplanken aan de zijkanten van de bok en stellen met handwielen de breedte in. Eerst zetten ze het jacht vast en als het op de goede plek ligt, maken ze het weer los. Daarna zijn wij aan de beurt. Het is dan inmiddels tegen twaalven, zo’n twee uur later dan afgesproken. Volgens de eigenaar komt het allemaal omdat het die ochtend een paar uur geregend en hard gewaaid heeft en hij dankt ons voor ons begrip. Wij hebben een paar kilometer verderop geen regen en wind gezien, maar met het weer weet je het maar nooit…

Vastzetten van de mast

Op de kant draaien de mannen de bok op maat en spijkeren grote houten blokken op de bodem. Dan laten ze de stellage over de rails het water inzakken en manouvreert Ron onze Janna erin. De mannen helpen om haar precies goed te leggen. Voor en achter wordt ze nog vastgesnoerd met lijnen, zodat omvallen onmogelijk is. Pas als ze op de kant staat, zie ik dat de stapels houten blokken eronder wel wat ver naar achter staan. Geeft niks, ze kan toch geen kant op.

Janna op het droge in de bok

Dan wachten we weer, want ons plekje op de kant moet nog vrijgemaakt worden. Onze buikjes beginnen langzaamaan wat te rommelen, want veel ontbijt hebben we vanochtend niet op. We dachten dit varkentje even snel te wassen en nog een hoop andere dingen te gaan doen vandaag. Weer een uurtje later komt de man met de trekker. Onder het genot van een halve liter Amstel zet hij Janna samen met de andere mannen over van de bok op zijn aanhanger en daarna op haar plekje op de grond. Rustig aan, maar ook heel netjes en precies.

Janna gaat van de bok op de aanhanger

Met de aanhanger naar de juiste plek

Janna gestut op blokken, tonnen en palen

Daar staat ze dan, onze ouwe trouwe Janna: op blokken, tonnen en houten palen. Precies zoals ik had gezworen haar nooit achter te zullen laten. Het ziet er zo gammel uit als je het voor de eerste keer ziet. Maar inmiddels weet ik niet beter meer. Het is de Griekse manier: gebruiken wat voor handen is. En het werkt. Met een gerust hart laten we Janna hier achter in alle vertrouwen dat ze hier goed staat. Én in afwachting van een koper, die hopelijk net zo blij met haar zal zijn als wij ooit waren.

Het is bijna drie uur ’s middags en nadat we Janna nog een beetje gepoetst hebben en op kantoor onze gegevens en een paar honderd euro hebben achtergelaten, lopen we zo’n vijf kilometer terug richting Gouvia Marina.

Teruglopen naar Gouvia Marina

Alhoewel we een stukje omlopen om de echt drukke weg te omzeilen, moeten we toch geregeld de berm induiken om niet van onze sokken gereden te worden. Bij een klein supermarktje dat we onderweg tegenkomen, halen we wat te eten en te drinken. Het is vier uur ’s middags als we weer op Coco stappen.

De rest van onze plannen stellen we maar weer eens uit tot morgen. Hardleers als we zijn, zijn we er ook dit keer weer ingetrapt. Niét even snel dit en dat proberen te doen, maar één ding tegelijk. Gewoon lekker rustig aan: Σιγά σιγά…