Leef!

‘Yolo’ roepen ze nu. ‘Live fast, die young’, riepen wij vroeger. Zonder ook maar het flauwste benul te hebben van wat dat eigenlijk precies betekende. De dood was immers iets voor oude mensen, iets dat oneindig ver weg was en ons in elk geval niet kon overkomen. De dood leek meer een theoretische kwestie. Net als ziekte en gebrek. Helaas heb ik al snel anders geleerd.

Ik ben 26 jaar oud als mijn moeder sterft. Het is dan 7 mei 1993. Drie maanden eerder is haar verteld dat ze borstkanker heeft. Uitgezaaid. De behandeling met chemotherapie wordt haar fataal. Ze is dan pas 54 jaar oud. De dokters vertellen me dat het erfelijk zou kunnen zijn. Ziekte, sterven en dood komen voor de eerste keer akelig dichtbij. Mijn eerste ‘wake-up call’ dat het leven eindig is. De dood is ineens geen theoretische kwestie meer, maar akelig harde praktijk.

Mijn moeder in haar jonge jaren

Toch gaat het leven daarna gewoon door en ik draai mee. Huisje, boompje, beestje, maar dan op onze eigen manier. In mijn achterhoofd blijft echter steeds die magische leeftijd hangen, die onherroepelijk dichterbij komt: 54 jaar. Ik kom er steeds dichterbij en vraag me steeds vaker af of dit het dan is. Ik zou zo graag nog een keer iets heel anders willen doen. Ik zou zo graag niet meer voor een baas willen werken. Ik zou zo graag meer vrijheid willen. En zon. En avontuur. En zo speelt dit dus ook een rol bij onze beslissing om met ons bootje op avontuur te gaan.

Er volgen er meer die sterven, soms ook te jong. Soms ook dichtbij. Maar nooit zoals de laatste keer. Het is 2016, zo’n 25 jaar later, als mijn broer Remco ziek blijkt te zijn. Longkanker. De voorbereidingen voor ons vertrek zijn dan al in gang gezet. En we gaan ook. Remco vecht intussen nog ruim anderhalf jaar tegen zijn ziekte, maar verliest uiteindelijk toch. Zeven maanden geleden sterft hij. M’n kleine broertje. 49 Jaar oud. Twee jaar jonger dan ik. Zijn leeftijd ben ik voorbij. Was ik altijd al voorbij.

Mijn broer Remco

Voor de zoveelste keer wordt mij pijnlijk duidelijk dat je het leven niet moet uitstellen. Dat het eindig is en elk moment het laatste moment kan zijn. En dat ik dus moet blijven doen wat ik graag wil doen. Dat ik mijn dromen achterna moet blijven gaan. Nu moet leven. En niet ‘later’ als ik met pensioen ben. Als ik dat al haal. En als er dan nog een pensioen is.

Veel mensen die we onderweg tegenkomen en die net als wij veel van hun zekerheden hebben opgegeven, hebben vergelijkbare levenservaringen. Ze hebben te maken of te maken gehad met ziekte van zichzelf of naasten. Of met vroegtijdig verlies van naasten. Dat lijkt de keuze makkelijker te maken. De keuze om je bestaande zekerheden op te geven in ruil voor de vrijheid om met je leven te gaan doen wat je zelf graag wilt. Niet meer werken, sparen en verzekeren voor later, maar nú je dromen verwezenlijken. Want je kunt jezelf niet verzekeren van een later. Het enige dat zeker is, is nu.

José Mujica, voormalig president van Uruguay, zei het al: “Als je iets koopt, betaal je niet met geld. Je betaalt met de uren van je leven die je nodig had om dat geld te verdienen.” Dus al het geld dat je nu bij elkaar aan het verdienen bent voor mooie spulletjes of voor zekerheid later, betaal je met je eigen tijd van leven. Tijd van leven die je niet meer kunt gebruiken om te doen wat je graag wilt. Dus: stel je leven niet uit tot later, een ‘later’ waarvan je niet eens weet of het wel zal komen. Verpruts je tijd van leven niet. Leef nu. Leef!