De ballen van Jack

Ze moeten eraf, standaardprocedure. De dierenopvang, waar we Jack begin oktober ophalen, zegt het. En ook de dierenarts in Argostoli, die later die dag zijn vaccinaties verzorgt. We zeggen ja. Natuurlijk. Want zo hoort het. Vanwege de vaccinaties moeten we er alleen nog drie weken mee wachten. Zodra we een maand later in Preveza aankomen, maken we dus een afspraak bij de dierenarts. Maar gelukkig voor Jack loopt alles weer anders dan gepland.

Ron vindt het zielig. Mannen schijnen zich hier meer mee te identificeren. Met ballen. Het is ook een ethische kwestie hoor, zegt hij, licht verontwaardigd. En er staan dingen op internet. Hij vraagt of er nog discussie mogelijk is. Dat lijkt me – op de avond voor D-day – een beetje laat. Nee dus. Het is immers een standaardprocedure.

Maar dan begint het toch te kriebelen. Stiekem even kijken wat internet zegt. En dan blijkt het ineens toch niet zo standaard meer. Maar juist specifiek, een afweging van alle voors en tegens die voor elke hond verschillend uitvalt. Zo is er bijvoorbeeld 100% minder kans op teelbalkanker. Logisch ja, zonder ballen, maar waar houdt het dan op? Welk volgend lichaamsdeel moeten we dan weg laten snijden? Gedragsverbetering dan? Een ‘gezeglijker’ hondje? Wij vinden Jack eigenlijk prima zoals ‘ie is. En het is trouwens ook maar de vraag of je dat met castratie voor elkaar krijgt. Gedragsverbetering. Hij is toch ook al zes jaar geworden mét zijn ballen.

De twijfel slaat nu ook bij mij toe en ik biecht het maar op tegen Ron. Het leek allemaal zo simpel. Wat nu? We vragen mensen om raad, mensen die veel met honden omgaan. En die houden er ook verschillende meningen op na. En soms ook emoties. We moeten zelf nadenken, afwegen, kiezen.

Dan gaat de kogel door de kerk: we doen het niet. Er zitten voor Jack weinig voordelen en mogelijk wel nadelen aan. Dus waarom dan het risico van een operatie nemen? Alleen de afspraak bij de dierenarts staat al. Hoe vertellen we dat morgenochtend? Hoe kwaad zullen ze zijn?

Gelukkig zijn we hier in Griekenland. De twee jonge dierenartsen, een man en een vrouw, zijn helemaal niet kwaad. Ze gaan er rustig met ons voor zitten. Blij, ja bijna opgelucht, dat er iemand geïnteresseerd is in de voors en tegens van castratie. En gezien ons verhaal over Jack kunnen ze onze afweging ondersteunen. Ondanks de gemiste omzet en de in hun planning opengevallen uren. We laten ze Jack nog wel even helemaal nakijken en alles is ok. Eind goed, al goed.

En ’s avonds zitten er tegenover mij twee tevreden ‘mannen met ballen’.