Met pijn in het hart

Af en toe waan je je hier eventjes op Schiermonnikoog. En dan heb ik het niet alleen over de Frya van Schier, die even verderop aan de steiger ligt. Het kwelderachtige gebied straalt een enorme schoonheid en rust uit en er scharrelen veel bijzondere vogels op de zandbanken. Er groeit zeekraal, inmiddels paars verkleurd, en lamsoor. De mensen zijn vriendelijk en de rust wordt slechts nu en dan verstoord door een blaf- en huilconcert van de straathonden of de knetterende ééncilindermotor van een vissersbootje.

Frya van Schier naast de vissersbootjes

Alida en Auwert van de Frya van Schier liggen al zo’n twee weken in het haventje van Koronisia als wij er eind oktober arriveren. Het is een goed beschut haventje dat bovendien voorzien is van water en elektriciteit. En dat alles gratis. Gelukkig is de haven vrij ondiep, dus onbereikbaar voor de meeste jachten. Het kleine dorp – eigenlijk een schiereiland – ligt aan de Golf van Amvrakikos, een binnenzee bij Preveza.

Kwelderlandschap bij Koronisia

De omgeving heeft sinds 2008 een beschermde status als Nationaal Park.

Bij aankomst verwachten we er niet lang te zullen blijven. Er zijn vrijwel geen voorzieningen: geen sanitair, geen winkels, maar gelukkig wel een paar tavernes. De Frya zal ook wel snel vertrekken, denken we, nu hun motorproblemen zijn opgelost. Maar niets blijkt minder waar.

Aanleggen in het haventje van Koronisia

Alida en Auwert hebben een mooi plekje voor ons vrijgemaakt aan de steiger door wat bootjes te verschuiven. Het past precies. Langszij de steiger met water en elektriciteit naast de boot is het prima klussen. Dus we maken vast een start met het houtschilderwerk dat we vorige winter vanwege andere klussen hebben overgeslagen. Het is nog heerlijk weer met zo’n 25 graden en meestal droog. De aanhoudende warmte en droogte is trouwens ook voor deze regio niet normaal.

Ron aan het klussen

Met Jack maken we de eerste lange wandelingen. Hij kan hier lekker loslopen, omdat het zo rustig is. Luisteren doet hij nog niet zo goed, maar gelukkig volgt hij mij overal waar ik ga en sta.

Volgzame Jack

Na een paar dagen kennen we alle straathonden van Koronisia. Jack lijkt van de mannenliefde en bespringt dagelijks zijn favoriete hondenvriend. Helaas voor Jack is die een maatje te groot voor hem en wil de daad maar niet lukken.

Jack op een schelpenstrandje

En dat is niet zijn enige aparte trekje. Hij houdt ook van ‘schijten op niveau’: op een hoge graspol, stoeprand of gewoonweg tegen het marmeren voetstuk van het lokale kunstwerk. Desnoods staat hij er op z’n voorpootjes bij. Maar ja, er zit geen garantie op, dus we doen het er maar mee…

Was ik dat echt?

Alida en Auwert hebben goed contact met Michael van de taverne. Eén of twee keer per week rijden ze met hem mee naar Arta, de grote stad hier zo’n 25 km vandaan, om boodschappen te halen bij de supermarkt. Ik ga dit keer ook mee. Met honderd kilometer per uur over een weg vol kuilen, straathonden, schaapskuddes en een enkele koe waar hij rakelings omheen slingert. Niet goed voor mijn bloeddruk. De volgende keer geef ik mijn lijstje mee aan Alida en vertel Michael dat we toch bijna weggaan. De eerste levensbehoeften blijken trouwens grotendeels gewoon in het dorp verkrijgbaar, als je tenminste weet waar je wanneer moet zijn. Zo komt er zes ochtenden per week een man met een busje brood verkopen.

Busje met broodverkoop

En soms is er een busje met fruit, een busje met groente, en ja hoor: hij heeft ook melk, yoghurt en kaas. Of er komt ineens een visser een zak met mandarijnen en limoenen bij de Frya afgeven. Vers geplukt uit zijn eigen tuin. Overheerlijk.

Vers van de boom

Geregeld gaan we uit eten en drinken bij de taverne van Michael. Hij heeft 30 jaar in Duitsland gewerkt en is sinds een paar jaar weer terug in Koronisia en heeft deze taverne gekocht. Dora, de serveerster, werkte er toen al en is er blijven werken. Het is er altijd gezellig en er wordt goed voor ons gezorgd. Hapje bij de biertjes, nog een hapje bij de biertjes, ouzo bij het eten en dan krijgen we ook nog twee halve litertjes water mee. Water??? Uh, “Vielen Dank, Michael”. Achterdochtig als ik ben, ruik ik terug op de boot toch even aan het flesje. Het blijkt geen water, maar ‘zipero’, een soort ouzo. Intussen op de Frya heeft Alida al bijna een flinke slok genomen voordat ze daar achter komt…

Michael, Alida, Auwert, Matty, Ron

Als ik terugloop van het ‘broodbusje’ hoor ik een man zingen. Hij is aan het werken in zijn tuin. “Goodmorning”, zegt hij. Ik ken hem nog niet, maar het hele dorp ons intussen wel. “Goodmorning”, zeg ik vrolijk terug en probeer nog een praatje in het Engels. Maar dat verstaat hij niet.

Als we anderhalve week later weer uit Koronisia vertrekken, is dat met pijn in het hart. We zijn gehecht geraakt aan deze plek en aan deze mensen. En onthechten doet pijn. Het is onlosmakelijk verbonden met reizen. Steeds opnieuw, hechten en weer losmaken. Met pijn in het hart. Soms wat minder, maar dit keer wat meer.

En de Frya? Ach, die blijven gewoon nog even in Koronisia liggen.