Captain Jack

Er was eens een eiland ver weg in de Ionische Zee. Het eiland heette Cefalonia en was prachtig groen en bergachtig. De zon scheen er altijd. Een paradijselijk eiland, maar er was één groot probleem: er woonden heel veel verlaten honden en katten in een overbevolkte opvang. Ze werden verzorgd door lieve mensen, maar verlangden toch heel erg naar een eigen thuis…

Het is zaterdag als de marina van Argostoli langzaam leegloopt. Het heeft nog tot een week na de medicane geduurd voor het weer een beetje is opgeklaard. Wij wachten nog een dag langer voor een rustig eerste tochtje als zeedoop van onze Captain Jack Russell, kortweg Jack. Onze nieuwe kapitein zal ons voor altijd herinneren aan Cefalonia, Argostoli en ARK, de dierenopvang daar.

Vroeger opgegroeid met honden weet ik dat er ooit weer een hond zal komen. Ron en ik hebben het er soms ook over. Later, als we meer tijd, meer rust, meer ruimte hebben. Later. Er zal er vast een keer ééntje komen aanlopen. Maar soms gebeuren de dingen gewoon. En soms moet je het lot ook een handje helpen. We ontmoeten James en Dianne van zeiljacht Wish met hun geadopteerde vijf maanden oude hond William. Ze vertellen ons over de opvang, ARK, in Argostoli waar ze hem hebben gehaald. De volgende dag wandelen we erheen om te gaan kijken. Ik zeg nog tegen Ron dat dat misschien moeilijk is, alleen kijken… We lopen toch door. Het is een broeierig warme dag. Een oorverdovende kakofonie van zo’n 200 blaffende honden verwelkomt ons als we het terrein van ARK oplopen.

Hondenhok bij ARK

Het terrein staat vol met provisorisch gebouwde hokken met gemiddeld zo’n 4 à 5 honden erin. De opvang zit duidelijk overvol en de vrijwilligers die het met veel liefde runnen, kunnen al het werk maar met moeite aan. Voorheen betaalde de overheid voor de opvang, maar nu draaien ze helemaal op basis van donaties. Anne, een Engelse vrijwilligster leidt ons rond. We vertellen dat we denken over het adopteren van een hond, zoals dat hier heet, maar dat we nog een paar praktische problemen zien die we op moeten lossen. En dat we op een kleine boot leven, dus dat het ook een kleine hond moet zijn. Ze laat ons twee honden zien: de drukke, kleine Jack Russell en een schuchter, iets groter ‘vuilnisbakkenrasje’.

Eerste ontmoeting met Jack bij ARK

We mogen een stukje wandelen met Jack, maar de mensen van ARK vinden het daar nu te heet voor. We spreken af dat we later terugkomen. Als we de volgende ochtend uit de marina willen vertrekken, staat het meisje van Arakai, een aluminium catamaran met een Australisch gezin, bij onze boot. In haar armen houdt ze een puppy gewikkeld in een oude handdoek. “So you wanted to have a doggy?” En ze wijst op het puppy dat ze net heeft gevonden vlakbij onze boot. Ondanks dat het een half uurtje terug nog stroomde van de regen is het puppy kurkdroog. Net uit de auto gezet, daar lijkt het op. ” This one came to you, so you’ve gotta keep it”. Ze kijkt ons smekend aan en geeft me de puppy in mijn armen. Het rilt van de kou en de stress. Bizar toeval of voorbestemd? Bijgelovig word ik er wel een beetje van.

We geven het puppie wat kattenvoer – bij gebrek aan beter – en lopen de lange weg naar de ARK met de puppie in mijn armen. Het kattenvoer komt er halverwege weer uit samen met een flink stuk plastic zak. Met moeite passeren we op het industrieterrein drie aggressieve straathonden. Verbaasde blikken als we weer bij ARK binnenlopen, dit keer met een puppie bij ons. Joyce, een Nederlandse vrijwilligster, maakt een speciaal hok voor hem klaar. Hij jankt als hij erin wordt gelegd. Wat moeten we doen? We kunnen hem zo weer meenemen als we willen. Het is zo verdrietig. Toch besluiten we het bij onze zes jaar oude Jack te houden. Voor een pup is hopelijk ook sneller een nieuwe baas te vinden. Jack is geen straathond geweest, maar “altijd van een oud vrouwtje”. Nee, zonder dollen: zijn bazin is overleden en er was voor hem geen thuis meer. Zij werkte ook bij ARK, dus Jack heeft tot vier weken geleden een mooi leven gehad. We spreken af dat we met Jack naar onze boot wandelen, kijken hoe hij het op de boot vindt en morgen weer terugkomen. Als alles goed gaat, hoeven we dan alleen nog wat administratie af te handelen.

Joyce, Anne, Ron, Marina en Matty

Iedereen is blij, want er is bijna weer een adoptie. En dat is hier een feestelijke gebeurtenis. Marina, de oprichtster van ARK, geeft ons ieder drie dikke zoenen. Drie, want we komen uit Holland. Als we terug komen bij de boot zijn er door een Franse bemanning nog drie puppies gevonden op het haventerrein. Zij brengen ze de volgende dag naar ARK, waar ze herenigd worden met hun broertje. Ongelooflijk triest, maar gelukkig wordt er nu weer goed voor ze gezorgd.

Jack op de bank

Met slaperige oogjes lopen we de volgende dag weer terug naar ARK. Jack heeft ons een groot deel van de nacht wakker gehouden. Wij willen dat hij in zijn eigen bed slaapt en niet in dat van ons, maar Jack denkt daar heel anders over. Het slaapgebrek maakt ons wat zwaarmoedig. Zou het allemaal wel goedkomen? Zijn we te impulsief geweest? “Tijd, het heeft gewoon tijd nodig”, stelt Marina ons gerust. Dezelfde dag kunnen we al terecht bij een dierenarts die veel doet voor de opvang. Ze verzorgt tegen een bescheiden tarief in één keer alle nodige vaccinaties, pilletjes, chip en paspoort. Alles op basis van vertrouwen, geen vragen, geen legitimatie, betalen kan de volgende dag wel. Hartverwarmend.

Jack houdt van knuffelen

Jack in zijn nieuwe mand

In de dagen die volgen begint Jack zich snel thuis te voelen. Hij is nog wel wat eenkennig. Als Ron hem ’s ochtends uit wil laten, zet hij vier hakken in het zand en trekt met zijn bek de riem terug. Hij wil graag bij mij blijven. Helaas voor hem neem je een hondje van 6 kilo makkelijk onder je arm mee. Zondag hebben we het eerste kleine tochtje met hem gevaren. Behalve van het geluid van de startende motor is hij nergens echt van onder de indruk: golven, wind, water, links en rechts passerende veerboten. En laten we wel wezen: een echte zeiler haat het geluid van de motor.

Als we later die middag in Lixouri over het dorpsplein lopen, legt hij daar in het midden een dikke drol neer. De buurtkinderen houden hun neus dicht en komen niet meer bij als ik die met een plastic zakje opraap.

Als ’s avonds in het restaurant de zwerfkatten uit zijn waterbak komen drinken, kijkt hij van veilige afstand toe. Maar als we een grote rottweiler tegenkomen staat hij rechtop in zijn tuigje alsof hij wil zeggen: “kom maar op, ik kan je hebben jonguh!” Maar eigenlijk kan hij het prima vinden met alle andere dieren en mensen. Vooral spelende kleine kinderen vindt hij leuk. En zij hem nog leuker!

Maandag varen we naar een ankerbaai aan de zuidkust van Cefalonia. Voor het eerst in de bijboot naar de kant en de halve nacht liggen rollen op de zeedeining. Jack vindt het allemaal best. Dinsdag verlaten we zijn thuiseiland definitief op weg naar nieuwe avonturen op Lefkas. Voor het eerst hijsen we de zeilen onder bewind van onze nieuwe kapitein. Het loopt gesmeerd.

Ron en Matty op reis is vanaf nu Ron, Matty en Jack op reis. En ze leefden nog lang en gelukkig 😊.